İnsan Kendini Bulunca;
Hayata daha farklı bir gözden bakarmış..
Havanın kokusu, gökyüzünün rengi,
Kuşların cıvıltılı şarkıları,
Kanat çırpışlarındaki ahengi,
Birden kayboluşları,
Aniden ortaya çıkışları,
Rüzgarın sesini,
Yağmurun kokusunu,
Güneşin sımsıcak gülüşünü,
Daha iyi fark edebiliyormuş..
Kara bulutların birden toplanabileceğini,
Aniden şimşeklerin çakabileceğini,
Yıldırımların nefes kesen düşüşlerini görebiliyormuş..
Farkına varabiliyormuş..
Fırtınaların dinebileceğinin,
En karanlık gecelerden sonra,
Güneşin tekrar doğabileceğinin..
Tekrar hayatın yaşamaya değer olabileceğinin..
Sevgili Nazım’ın dediği gibi;
“Umutları yitirip yaşamak, karanlıklara savrulmak” diye bir şey yokmuş meğer..
Nefes aldıkça, umut varmış..
VE
“Yaşamak bir direniş”miş…
Sevgilerimle,
Uzm. Psk. Melis Kümbetlioğlu
